Bij de afbraak van de 3 soorten oestrogenen (oestradiol, oestriol en oestron) ontstaan diverse afbraakproducten, zogenaamde oestrogeenmetabolieten. Sommige metabolieten hebben een zeer zwakke oestrogeenwerking en zelfs een kankerbeschermende werking. Andere metabolieten hebben een zeer sterke oestrogeenwerking en vergroten de kans op borstkanker door hun groeibevorderende en DNA-beschadigende werking.

2-hydroxy-oestron heeft een milde werking. Bij vrouwen die geen hormoonvervangende therapie volgen wordt 2-OHE1 gezien als een “goede” oestrogeenvariant omdat deze gerelateerd is aan verminderde groei van kankercellen. Bij post-menopausale vrouwen die wel hormoonvervangende therapie ondergaan kan een verhoogde concentratie van oestradiol resulteren in een verhoogde 2-OHE1. Hierdoor worden verhoogde 2-OHE1-waarden geassocieerd met een verhoogd risico op kanker.

Hoe meer 2-hydroxy-oestron t.o.v. 16a-hydroxy-oestron (16a-OHE1) hoe lager het risico op borstkanker (en prostaatkanker bij mannen). Slechte productie van 2-OHE1 lijdt tot een verhoogde productie van 16α-OHE1.